“Blijf bij ons, want het is bijna avond en de dag loopt ten einde” (Lucas 24:29)
Dokter Lucas kon meer dan pillen voorschrijven. Vertellen, daar was hij ook goed in. Zoals hij het verhaal over de Emmaüsgangers vertelt. Fascinerend. Je ziet het toch helemaal voor je: die twee mismoedige mannen die maar praten en redeneren. Met veel gebaren, als echte Oosterlingen. En dan die derde Man die plotseling uit het niets lijkt op te doemen. “Nou ja, sorry hoor, dat u dat niet weet van Jezus, de Nazarener. Iedereen heeft het erover.” “Wat dan? Wat dan?”
En dan vertellen ze met horten en stoten dat schokkende verhaal dat bij je naar binnen dreunt, al heb je het misschien al talloze keren gelezen. Die gruwelijke geschiedenis van Jezus’ lijden en sterven. “Waarom zijn jullie zo geschokt? Jullie hadden het toch kunnen weten: de profeten hebben het duidelijk aangekondigd?” En dan de grote, dwingende vraag: “Moest de Messias al dat lijden niet ondergaan om zijn glorie binnen te gaan?” Jezus heeft de mannen geraakt tot in hun diepste innerlijk. Ze klampen zich aan Hem vast, “blijf bij ons, blijf bij ons.”
En dan tijdens het avondeten voltrekt zich het wonder. De bedekking wordt van hun ogen weggenomen en ze zien Hem, die “machtig is in werk en woord voor God.” De mannen zijn tot verbijstering toe getroffen door wat met de Heer gebeurd is na een lijdensweg die niemand ooit gegaan is. Ze weten niet anders dan dat Hij het leven moest laten en nu: Hij die zijn leven afgelegd heeft, zit hier bij hun een boterham te eten, levend en wel. Jezus lééft en zal als Meester over de dood en sterven nooit meer de dood in ogen zien. En Hij zal al zijn volgelingen na hún dood ook laten ontwaken. Tegen zo Iemand die ons zo inpakt met zijn erbarming en mededogen, kun je alleen maar roepen en soms schreeuwen: “Blijf bij me, het wordt zo donker, de avond gaat vallen. En de dag van deze wereld loopt op een eind.”
“Nu blijf ik bij U voor altijd, God die mij troost, die bij mij zijt.”